Vergeten vis #2: rode poon

Ik had weer eens zin in een vers visje. Dus ik en vriendlief togen naar de viskraam op de wekelijkse donderdagmarkt. De vis die we ditmaal hebben gekozen is wel meer dan twee keer zo duur als de steenwijting! Wel 1,30 euro voor twee vissen! Haha, nog steeds spotgoedkoop natuurlijk.

De vis die we hebben gekocht is de rode poon. Grappige naam hè? Hij heeft zijn naam te danken aan de lichtrode kleur van zijn huid. Ik had in het mooie online magazine ZTRDG een recept voor rode mul met sinaasappel-gremolata gevonden, in de veronderstelling dat ik dat had gekocht. Ik had ze blijkbaar verward vanwege het woord 'rode' blijkbaar. Maar ach, het smaakte ook prima bij de rode poon. Hij werd er alleen niet fotogenieker op, zoals je kunt zien.

Ik vond het zelf een erg lekker visje. Hij is vleziger dan de steenwijting, en waarschijnlijk ook vetter, omdat wijting een van de minst vette vissoorten is. Waarschijnlijk vind ik hem daardoor lekkerder smaken, en hoewel vet eten vaak wordt afgeraden, wordt de consumptie van vette vis juist sterk aangeraden, vanwege de gezonde vetzuren in vis. De smaak beviel ook erg goed. Vroeger werd de rode poon 'armeluiskrab' genoemd, omdat hij qua smaak vergelijkbaar is met krab (bron). Nu heb ik volgens mij nog nooit krab in mijn leven gegeten (tenzij je de krabsalade uit de bakjes in de supermarkt meetelt) dus ik kan daar weinig over zeggen, maar als jij dat wel heb geproefd weet je dus ongeveer hoe rode poon smaakt. 

Ik heb de rode poon dus geroosterd met de sinaasappel-gremolata en daarnaast nog wat tomaten meegeroosterd. Ik heb er een salade van winterpostelein met sinaasappel en rode ui en wat geroosterde aardappel in de schil bij geserveerd. De winterpostelein is moeilijk verkrijgbaar, maar die heb ik gekocht via een groentecoöperatie waar ik lid van ben (misschien vertel ik daar later meer over in een andere blogpost). Al met al een heerlijke maaltijd. De vissenkoppen liggen nu samen met de ingevroren koppen van de steenwijting te pruttelen in een zelfgemaakte vissenbouillon.

Hoewel de rode poon ook wordt genoemd in de aflevering over vergeten vis van Kassa Groen, kwam ik er net achter dat de vis wordt geadviseerd te vermijden door de VISwijzer. Dat verbaasde me, want Kassa Groen gaat juist over duurzame manieren van leven, waaronder eten. Toen ik verder op onderzoek uitging, las ik dat rode poon over de bodem van de zee kan 'lopen' met hun vinnen (bron). Daardoor moet de vis soms gevangen met bodemsleepnetten, wat de zeebodem kan verstoren. Ik vermoed dat dat een van de redenen is voor het negatieve advies. Daarnaast zegt Wikipedia dat de vis niet voorkomt op de rode lijst van de IUCN, maar dat er geen quota voor de visserij van de rode poon in de Noordzee bestaan, en het daarom het advies krijgt te vermijden. Ik zou denken dat het ontbreken van quota ook kan betekenen dat er gewoonweg nog geen noodzaak is voor quota voor deze vis, want hij is nog niet bedreigd. Toen ik later 'steenwijting' intypte bij de VISwijzer, kreeg deze ook het advies te vermijden, terwijl beide vissen als 'duurzaam' worden gekwalificeerd door Kassa Groen.

De informatie uit verschillende bronnen spreekt elkaar dus nogal tegen. Aan de ene kant zijn vissoorten uit de Noordzee wel een duurzame keuze, omdat ze van dichtbij komen, maar aan de andere kant kan de manier van vangen of het gebrek aan quota schade aan het milieu berokkenen. Ik denk dat ik de volgende keer toch maar op basis van de VISwijzer een lijstje ga aanleggen van 'goede' vissoorten en dat meeneem naar de viskraam voordat ik een vis koop.

Vergeten vis #1: steenwijting

Ik ben dol op verse vis, maar omdat verse vis (dacht ik) vaak vrij duur is, vond ik me dat ik dat als studente niet kon veroorloven. Wanneer ik vis at, was het een diepvriesvis uit de supermarkt. Totdat ik een jaar (of twee jaar) geleden in een aflevering van Kassa een reportage over 'vergeten vis' zag. Erg interessant, want het blijkt dus dat er heel veel lekkere visjes rond de Nederlandse Noordzeekust zwemmen en gevangen worden. Alleen eten de meeste Nederlanders die niet, omdat we ze niet (meer) kennen. Allochtone Nederlanders weten ze echter wel te vinden. Maar omdat de vraag dus relatief klein is, zijn ze meestal ook veel goedkoper. Daarnaast is het ook hartstikke duurzame vis, want ze hebben geen grote afstand afgelegd, aangezien ze gewoon voor de Nederlandse kust gevangen zijn.

Dus deze visjes zijn én vers, én goedkoop, én duurzaam! Kan niet beter toch? Ik me toen meteen voorgenomen om deze vergeten visjes te gaan proberen. Een geweldige manier om toch verse vis te eten, nieuwe dingen te proberen en toch m'n portemonnee niet teveel te belasten.

Eigenlijk is dat er toen weinig van gekomen. Voor vis moest ik toch naar de markt of een viswinkel, en die was destijds niet echt in de buurt. Sinds een halfjaar ben ik echter verhuist, en nu bezoek ik bijna wekelijks de markt. Daar lonkte de viskraam. Dus ging ik gisteren naar de markt, vastberaden om een vergeten visje te kopen. Wijfelend stond ik daar te kijken naar al die vis met namen die ik nog nooit had gehoord, totdat de jongen van de viskraam me aansprak, en vroeg wat ik zocht. Tsjah, dat wist ik eigenlijk nog niet. Ik zag een visje waar 'steenwijting' bij stond. Ik vroeg ernaar. De jongen achter de viskraam antwoordde nuchter: "Prima visje voor in de oven hoor". Oké, ik besloot de steenwijting te kopen. Ik kocht er twee, een voor mij en een voor m'n vriend. Toen ik wilde afrekenen en de jongen het bedrag noemde, vroeg ik hem dat even te herhalen, want je raadt nooit hoeveel ik ervoor heb betaald: 60 cent! Voor twee verse vissen! Dat had ik eerder moeten doen! Volgende week dus weer een vers visje! Vandaar dat de titel van deze post '#1' erachter heeft staan. Ik ben van plan nu iedere een of twee weken een visje te recenseren. Vandaag dus steenwijting.

De koppen heb ik eraan laten zitten, want mijn vriend kan daar visbouillon van maken. Die heb ik er thuis zelf afgesneden, en die liggen nu dus in de vriezer. Niets weggooien, want alles kan gebruikt worden. Ik kan alleen niet zo netjes snijden als de visboer, dus de vis ziet er een beetje toegetakeld uit op de foto. Mijn excuses. Btw, je hebt misschien gezien dat de vis op de foto in een plastic tas zit. Dat heb je goed gezien, ik heb namelijk nog geen oplossing gevonden voor het kopen van vis zonder plastic tas.

Steenwijting dus.
Ik heb op internet gelezen dat wijting vroeger 'vis voor de poes' was. Die werd toen al niet goed genoeg gevonden door mensen dus. Het is een heel mager visje. Ik heb hem dus in de oven heel naturel met wat zout en peper en een klein beetje venkelzaad op een bedje van venkel gebakken, met een aardappelsalade en komkommersalade als bijgerechten. Dat heb ik gedaan, zodat ik de smaak het beste kan proeven. Ik vind echter wel dat de vis iets meer nodig heeft dan zout en peper. Het is een heel licht en zacht visje, dus ik denk dat ie het goed zou doen gestoofd in een saus, of gefrituurd met een goede mayonaise erbij. Ik had ook wat moeite met de graten, maar dat kan ook aan mijn gebrek aan ervaring in het eten van verse vis liggen. Voor 60 cent durf ik dat nog wel eens te proberen.

Chocoladeontbijtje

Recentelijk heb ik een van mijn beste ontdekkingen in ontbijtland gemaakt, namelijk: chocoladehavermoutpap zonder suiker! Het zit zo: om de chocoladesmaak te krijgen voeg ik cacao toe (wat overigens ook nog erg gezond is) tijdens het koken van de havermout. Aangezien je chocolademelk ook kan maken door cacao toe te voegen aan water of melk, maak ik dus eigenlijk havermoutpap met chocolademelk. Het verschil is echter dat ik niet of nauwelijks (geraffineerde) suiker toevoeg, alleen soms een beetje honing. Vooral mijn chocoladehavermoutpap met banaan heeft nauwelijks suiker nodig, want banaan maakt de hele pap zoet. Hieronder twee versies van mijn chocoladehavermoutpap, een met kersen en een met banaan-pindakaas-kokos.

Kersen-chocoladehavermoutpap

Ingrediënten:

• havermout
• (plantaardige) melk of water
• cacao
• kersen, ontpit
• honing
• eventueel een snufje kaneel

Bereiding:

Maak je havermoutpap zoals je hem altijd maakt, ik gooi de melk/water in een pannetje en doe daar ongeveer een kopje havermout bij. Voeg dan ook ongeveer een eetlepel cacao toe, of meer naar smaak. Een snufje kaneel is hier ook lekker bij. Dan roer je de kersen erdoor, en warm het nog even door. Je doet de havermoutpap dan in een kom en legt er nog wat extra kersen bovenop. Schenk er wat honing over voor een extra zoetje.

Banaan-pindakaas-kokos-chocoladehavermoutpap

Ingrediënten:

•  Havermout
• (plantaardige) melk of water
• cacao
• eetlepel pindakaas
• banaan, zonder schil en in schijfjes
• Geraspte kokos of kokossnippers
• eventueel honing

Bereiding:

Maak je havermoutpap zoals je hem altijd maakt, ik gooi de melk/water in een pannetje en doe daar ongeveer een kopje havermout bij. Voeg dan ook ongeveer een eetlepel cacao toe, of meer naar smaak. Roer er ook een eetlepel pindakaas doorheen, of meer als je dat lekker vindt. Roer de banaan er ook doorheen en warm de pap nog even door. Roer er dan wat kokos doorheen. Doe de havermoutpap in een kom en strooi er nog wat extra kokos overheen. Voor een extra zoetje kun je nog wat honing erdoorheen roeren.

Koolzaadolie: goede keus of toch niet?

Vandaag spoedde ik mij naar de supermarkt om olijfolie te kopen. Die was namelijk bijna op. Toen ik voor het schap met de oliën stond die geschikt zijn voor bakken en braden, viel mijn oog op een fles koolzaadolie van Hollands Goud. Ik had het nog nooit opgemerkt, maar ik vond het wel interessant. Ik had wel eens iets gezien over koolzaadolie, en wat ik me daarvan kon herinneren was dat koolzaad weleens de nieuwe duurzaam geteelde olie kon worden. Volgens mij ging het daarbij voornamelijk over brandstof, maar goed, het komt van een plant, en het lag in het schap van de supermarkt, dus het zou ook wel prima te gebruiken zijn als bakolie. De fles beloofde ook goede dingen, zoals 'bron van omega 3' en 'lange tijd verhitbaar'. Daarnaast is de olie gemaakt van koolzaad gekweekt in Nederland, dus dan lijkt de voetafdruk van koolzaadolie in vergelijking met olijfolie toch een stukkie kleiner te zijn wat betreft transportafstand. Eenmaal thuis las ik op de website van Hollands Goud ook nog dit stukje over duurzame teelt en productie van koolzaadolie:

Duurzaamheid als uitgangspunt
"Jaarlijks verandert het landschap in het vroege voorjaar in prachtige gele velden. De teelt van koolzaad draagt bij aan het verbeteren van de structuur van de bodem. Door diepe beworteling wordt er voldoende water en lucht in de bodem opgeslagen, waardoor  het bodemleven actief blijft. Koolzaad zorgt ervoor dat het rendement van het volggewas (het gewas dat na koolzaad wordt geteeld) wordt verbeterd. Na persen blijft er koolzaadkoek over, wat een goede vervanger is voor soja in veevoer."

Klinkt harstikke mooi toch? Toen ik echter wat verder googelde, kwam ik wat berichten tegen die wat minder mooi klonken. Verontrustende verhalen over de vermeende giftige stoffen in koolzaad die insectenverdelgende eigenschappen hebben en dat bijna alle koolzaadolie die nu op de markt is genetisch gemanipuleerd, voornamelijk door Monsanto. Monsanto mag ik niet zo, maar volgens mij mogen in Nederland geen genetisch gemanipuleerde producten worden gekweekt. Over dat laatste maak ik mij dus niet ongerust. Over dat eerste heb ik wel mijn twijfels. Daarnaast las ik ook dat de meeste koolzaadolie geraffineerd is. Op mijn fles staat dat de koolzaadolie koud geperst is, dus ook hier hoef ik mij niet druk over te maken. Toch ben ik nog niet helemaal overtuigd. Het is niet iets wat al eeuwenlang gegeten wordt ofzo, want vroeger had koolzaad nog een bittere smaak en later werd het vooral gebruikt als lampolie. Het is in ieder geval wel op een of andere manier ontdaan van bepaalde eigenschappen die er van nature inkomen. Ik denk dat ik de volgende keer toch maar gewoon voor de zekerheid olijfolie koop, totdat ik zeker weet dat koolzaadolie geen gevaren kent.

Iemand anders al ervaring met koolzaadolie? Deel het in comments hieronder!

Gedroogde kruiden uit eigen tuin

Mijn ouders delen op de grens van hun tuin met de achterbuurman een grote bos rozemarijn en tijm. Toen ik daarachter kwam maakte mijn culinaire hart een sprongetje! Ik ben dol op de aromatische geuren en smaken van rozemarijn en tijm. Mijn ouders zijn echter zelf niet zo goed in het toepassen van kruiden in hun eten, dus toen de kruiden afgelopen maand op z'n best waren, besloot ik de de helft van m'n ouders te plukken (de buurman zal het helaas waarschijnlijk laten uitbloeien) en te drogen. De rozemarijn was tegen die tijd wel een halve meter hoog! Omdat er ook een hele rij laurierbomen de tuin omringt, heb ik daar ook meteen een paar mooie takken van geplukt en gedroogd. Zo kon ik mooi een voorraadje aanleggen om winter mee door te komen. Mmm, lekkere geroosterde aardappeltjes met rozemarijn, visstoofpotje met tijm, dampende groentesoep met laurier...

Afijn, ik heb de kruiden gedroogd door ze simpelweg met een touw vast te binden bij de steel en op de kop op te hangen op een droge, donkere plek. In mijn geval was dat de schuur. Daar hebben ze ongeveer twee weken gehangen alvorens ze eraf werden gehaald en naar huis werden meegenomen. Kijk eens hoe mooi:

Thuis ben ik eventjes bezig geweest met alle naaldjes en blaadjes van de takken te halen. Dat was geen straf, want tijdens het plukken kwamen die heerlijke geuren vrij van de kruiden. De opbrengst is enorm! Hier zou ik wel twee winters mee vooruit kunnen! Ik ga er ook maar wat van weggeven. Ik ben in ieder geval blij, want ik heb gratis, verpakkingsvrij en biologische kruiden uit eigen tuin (nouja, die van m'n ouders dan)!

Shoptip: WAAR

Laatst heb ik gezellig met mams in Utrecht gewinkeld. Daarbij hebben wij onder andere WAAR bezocht, een van mijn favoriete winkels voor cadeautjes en andere leuke en nuttige hebbedingetjes. Een hele leuke bijkomstigheid is dat WAAR  erop voorstaat dat al haar producten "op de een of andere manier duurzaam zijn geproduceerd", zoals fairtrade, biologisch, ecologisch, gerycled of gemaakt in sociale werkplaatsen. Shoppen zonder last te krijgen van je geweten dus! BTW, deze post is niet gesponsord!

Ik snuffel hier graag rond voor cadeautjes, maar dit keer spotte ik vooral dingen voor mezelf. Ik was al een tijdje op zoek naar een herbruikbare drinkfles, en bij WAAR was een grote keus. Ik heb uiteindelijk gekozen voor de roestvrijstalen fles van Mizu. Ik was eigenlijk behoorlijk lang aan het twijfelen over de keuze van de fles, omdat de Mizu-fles wel een kunstof dop heeft, en de Klean Kanteen Reflect bijvoorbeeld niet. Maarja, die is ook 10 euro duurder, en ik moet toegeven dat mijn studentenbudget nog niet zó ruim is. Maar toen ik las dat de fles van Mizu 100% recyclebaar is - dus ook de kunststof dop - was ik om. Ze zijn er in allerlei kleurtjes, maar ik heb voor de 'standaard' fles zonder kleurtje gekozen, omdat ik vermoed dat dat nog net iets milieuvriendelijker is (geen verf) en omdat de kans bestaat dat met mijn wispelturige karakter ik zo'n fel kleurtje snel beu zou gaan worden. En het is natuurlijk de bedoeling dat ie hééééél lang meegaat!

Toen ik eenmaal geslaagd was wat betreft de drinkfles, kwam ik na het laatste snuffelrondje nog dit zakje tegen in een mand:

Er stond geen beschrijving of iets dergelijks bij, en de tekst op het zakje zelf is ook alleen maar in het Arabisch en Frans te lezen. Toen spotte ik het woordje 'Ghassoul' op de voorkant. Toevallig ben ik ook net ongeveer twee weken bezig met het zoeken naar  natuurlijke en plasticvrije haarververzorging (daarover later meer in een andere post), en heb daarbij hele goede dingen gelezen over Ghassoul/Rhassoul klei. Ik wist niet dat ze het bij WAAR verkochten! Het zakje bevat maar liefst ruim 500 gram, en kostte slechts 5,95 euro. Dat vond ik wel het proberen waard. Bovendien kan het blijkbaar ook als gezichtsmasker gebruikt worden. Ik kan niet wachten om het te proberen! Wordt vervolgd!

Eten bewaren zonder plastic

Mijn eerste stappen naar een leven met minder afval, voornamelijk plastic afval, zijn gezet. Ik ben naar de markt geweest met mijn eigen potjes en zakjes, heb in de supermarkt voor de ansjovis in pot gekozen in plaats van blik (zodat ik het potje later kan hergebruiken) en heb bijenwasdoeken gemaakt! Dat laatste zal ik wat verder toelichten.

Om voedsel langer te bewaren gebruiken veel mensen aluminiumfolie of plastic folie. Ik ook, tot voor kort. Ook gebruikte ik veel plastic bakjes om te bewaren. Nu heb ik ook besloten dat ik die zoveel mogelijk wil vermijden, want plastic kan gaan lekken met warm of vloeibaar voedsel erin. Bovendien dragen ze uiteindelijk weer bij aan de hoop afval die wij produceren als ze kapot gaan. Het is duurzamer om producten in potten te bewaren, of in een bijenwasdoek. Een bijenwasdoek is een doek die met bijenwas is behandeld zodat hij geen lucht meer doorlaat en bovendien een licht antibacteriële werking heeft.

Je kunt bijenwasdoeken kopen, maar ik heb ze zelf gemaakt! Ik had nog heel veel stofjes en oude kleren liggen, en daar heb ik doekjes mee geknipt. Bijenwas heb ik op internet besteld (hoewel ik dat niet meer ga doen, want het kwam in een plastic verpakking) en een paar minuutjes bezig geweest met de doekjes maken. Op internet zijn er heel veel stappenplannen te vinden, maar ik heb die gebruikt op deze website. De bijenwasdoeken zijn heel handig in gebruik, want door de warmte van je handen kun je zo heel handig vervormen naar de vorm van de schaaltjes of pannen waar je het voedsel in bewaart. Zie mijn foto's hieronder. Aluminiumfolie en plasticfolie behoren in mijn huishouden tot de verleden tijd!